με no future διαθέσεις

 Η Ανατολή Αργά, όπως μαρτυρά και η φωτογραφία της, γεννήθηκε το 1961. Κάποια βράδια η Ανατολή αναπολεί και αφηγείται: το αποψινό είναι ένα τέτοιο.

H Στέλλα ήταν δεκάξι χρονών το 1987.

Κάθετες γκρι λωρίδες τήμναν το οριζόντιο μέτωπο της Στέλλας, δημιουργώντας την βαθιά πεποίθηση στα αγόρια ότι ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα 25 χρόνια, επομένως οποιαδήποτε  υπερβολή στο σώμα της Στέλλας μόνο σαν εξιλέωση μπορούσε να εννοηθεί, όμοια με εκείνη που τα αναλογικά συνθεσάιζερ ή τα υπερκαρδιοειδή μικρόφωνα επιτελούσαν κάθε φορά που η Στέλλα και οι φίλοι της έβαζαν τα ρούχα τους σε μια σακούλα και ντυνόταν έξαλλα -αλλά κρυφά από τους γονείς τους- στο γιαπί, απέναντι απ' την ριμπάουντ στην πλατεία αμερικής, πάντα προετοιμασμένη για όλα και με το αξεπέραστο στυλ του χορού που λάνσαρε με τα χέρια ξεβιδωμένα και τα γόνατα να σέρνονται στο λεκεδιασμένο πάτωμα με no future διαθέσεις, με δακρυγόνες φιγούρες και θλιψιοφόρους παλμούς, η Στέλλα μέσα από την επίμονη άρνησή της προσπαθούσε μετά μανίας να κατανοήσει τον κόσμο που τόσο μισούσε, τον κόσμο που εφηύρε τα balanced καλώδια και τους λαμπάτους ενισχυτές, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει, η Στέλλα που μεγάλωσε γαλουχημένη και καταδικασμένη από τις διακηρύξεις περί τέλους της ιστορίας, τέλους της εργασίας, τέλους των νοημάτων, τέλους της τέχνης και μέσα από την συντριπτική της ήττα κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο μια για πάντα, η Στέλλα που φορούσε τα σαββατόβραδα τζιν σορτς, μαύρα σουτιέν και μαύρες δερμάτινες μπότες και ξερνούσε συχνά στο παγκάκι απέναντι απ' το περίπτερο στην πλατεία αμερικής, δίχως ποτέ να διανοηθεί ότι σε δέκα χρόνια θα ακολουθούσαν οι ρωγμές της πρέζας που θα θέριζαν αρτηρίες και συνειδήσεις, μέσα στο κέλυφός της η Στέλλα έβλεπε τα παιδικά της χρόνια στην Φιλαδέλφεια, στις εργατικές πολυκατοικίες δίπλα στον μπαζομένο ποδονίφτη, πάντα παρακαλόντας τα αγόρια που την κακομεταχειρίζονταν να πάψουν να φοράν σωλήνες παντελόνια, να κατανοήσουν πως "ένας άχρηστος άνεμος αφράτος φυσάει τον καθε προλετάριο", κραυγάζοντας η ίδια στο μακρυνό 2012 πως ο καθένας είναι παιδί του τόπου και του χρόνου του, η Στέλλα με τα μαύρα σουτιέν και την ελιά στο μάγουλο.

Η Στέλλα ήταν δεκάξι χρόνων το 1987.

Το 1988 δε ζούσε πια...