Μωρά στη Φωτιά (αναμνήσεις)

Τα χρόνια ασάλευτα μας χαιρετούν, καθώς με βήμα γοργό απομακρυνόμαστε από τον θάνατο των παιδικών μας χρόνων. Τότε που σπάγαμε τους αστραγάλους μας τραγουδώντας "όλοι μας χαμένοι στο παιχνίδι της ζωής", σε προφανή άγνοια τόσο για το παιχνίδι όσο και για την ήττα. Άλλωστε αυτή από τότε μας κοιτούσε σαν γάτα, θυμάσαι;

Τότε πρωτομάθαμε τον Καρυωτάκη, τότε πρωτοδοκιμάσαμε την στυφή γεύση της θλίψης. Καταφανώς ενθουσιασμένοι από τα νέα ερεθίσματα του ουρανίσκου μας, το κάναμε και το παρακάναμε. "Βάλ' το στο ριπίτ και φέρε δυο ρετσίνες από το ψυγείο. Αγόρασα 14 σήμερα", με τα λεφτά του πατέρα μου βέβαια αλλά "αφού είναι φυλακή η οικογένεια, τί να κάνεις", μεθούσαμε και μετά ξερνούσαμε στην τουαλέτα της γιαγιάς. Μετά μας έπαιρνε ο ύπνος (όχι μετά τις 2, θυμάσαι;) με τον πρώτο δίσκο από τα μωρά στην 24η επανάληψη και ξυπνούσαμε ζαλισμένοι από τις κραυγές του Σαλβαδόρ και με την ξινή γεύση της μαλαματίνας στον οισοφάγο. 

Μετά πάλι τα ίδια: λεωφορείο για τη Θεσσαλονίκη, Ιούλης του 2003, καύσωνας και άπνοια, δεκαεφτά χρονών εγώ, δεκαεφτά κι εσύ. Συναυλία στις Συκιές, στο ανοιχτό Θέατρο, τέρμα Επταπυργίου. Εσύ να έχεις κολλήσει με τον Ρουσσόπουλο στις κιθάρες κι εγώ να κοιτάω τον Στέλιο με την θριαμβευτική αυτοπεποίθηση ότι ξέρει το όνομά μου. Τότε πρωτοήπια χασίς, θα 'θελα να' ξερα που το βρήκες...μετά να περιμένουμε, άυπνοι κι ευτυχισμένοι, στο κτελ για το πρώτο δρομολόγιο. Εσύ τότε έγραφες και στίχους, θυμάμαι.

Την άλλη μέρα στο μπαρ έξω απ' την πόλη που έπαιζες συχνά. Εγώ στη μπάρα, μόλις είχα πρωτομάθει να πίνω ουίσκι, τότε, κι εσύ κάπνιζες περίπου 72 στριφτά κάθε μέρα, θυμάσαι; Μπότες μαύρα, ρούχα μαύρα απαραίτητα και φειδωλοί στα χαμόγελα. Οι επίμονες περιστροφές γύρω από τον εαυτό μας ασκούσαν την κεντρομόλο παντού γύρω μας. Αλλά τότε δεν μας ένοιαζε να φιληθούμε, παρά μόνο να μάθουμε όλους τους στίχους απ'έξω. Απογοητευόμασταν μετά αλλά εσύ, πίσω απ' το πικάπ, έβαζες το "μόνος σου ξανά" κι εγώ πεταγόμουν στη "πίστα" έφερνα δυο γύρες και έτρεχα αμέσως στην τουαλέτα να ξεράσω τα αμαρτήματα. Τουλάχιστον δεν τα κρατούσα μέσα μου, δεν το λες και κρίμα...

 

Διδάξαμε αλητεία, τότε, και διδαχθήκαμε λίγη φαντασία. Από τους μύθους για τα τρελάδικα, τη χιονάτη και τα καρτέρια στο Ναυαρίνο μέχρι την Κατερίνα Μουστάκα, τον Τσακαλίδη και τους "τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας". Από τα live στην "Σελήνη", μέχρι τα γκρίζα και παγωμένα 80's των "metro decay" ή των "χωρίς περιδέραιο". Από την απόσταση που μεσολαβούσε την θλιψιογόνο εφηβεία μας και το μακρυνό 1987...

Μετά την άλλη μέρα σπίτι σου, θυμάσαι; Να προσπαθείς να βγάλεις το "μανιφέστο"στην κιθάρα γιατί είχαμε πει να το παίζαμε στην σχολική γιορτή της 17ης Νοεμβρίου στο σχολείο. "Αντιεξουσιαστής" από τότε, με ρωτούσες μέσα στην τάξη πως ήταν ο Στέλιος όταν τον συνάντησα από κοντά. Κι εγώ το έπαιζα ιστορία και αράδιαζα από το κεφάλι μου μισές αλήθειες και μισά ψέματα. Μετά live στη Ξανθίππη, στην Καβάλα, στον Μύλο, στον Άρδα, στο Θυμωμένο Πορτραίτο και στο Κύτταρο. Μέχρι και σε φεστιβάλ της κνε είχαμε πάει, θυμάσαι; Πάντα μεθυσμένος εσύ κι εγώ με την απαράμιλλη βεβαιότητα ότι "είναι άλλη μια σκυλίσια μέρα", σαν κάθε τώρα, σαν κάθε μέρα.

Θέλω να πω πως τα τραγούδια μένουν και τα χρόνια που περνάνε ταϊζουνε τους μύθους, τους σπασμένους αστραγάλους, τους λαμπάτους ενισχυτές και τους Θεατρίνους, που όλο και πληθαίνουν στη ζωή μας...

Τελειώνοντας θέλω να σου πω πως από τότε δεν έχω αλλάξει καθόλου μα καθόλου.

Ταπεινή τέχνη, χωρίς ύφος, πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου...

...όνειρο ανάγλυφο θα 'ρθω κοντά σου κατακορύφως!