11.12.12

Μια απόπειρα μη τετελεσμένη




Μια απόπειρα μη τετελεσμένη


Παλιότερα, όταν ακόμα φοβόμουνα τους ληστές του δρόμου, αυτούς που καρτερούν σε μια αναπάντεχη γωνιά, αυτούς που τείνουν μια ακονισμένη λεπίδα και με την απειλή τραυματισμού ζητάνε τα λεφτά, τα βραχιόλια ή το ρολόι σου, επέστρεφα σπίτι μου από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης μου, αμέτοχη στο ρίσκο αλλά με αποκλειστική επιδίωξη την αυτοσυντήρηση μου. Εδώ και καιρό, που πλέον έχω γίνει κι εγώ ληστής του δρόμου, απ' αυτούς που με απειλή ζητάνε τα λεφτά, τα βραχιόλια ή το ρολόι σου, επιστρέφω σπίτι μου από τις πιο απίθανες, τις λιγότερο πολυσύχναστες διαδρομές, προτιμώντας πάντα τα πιο απόμερα, τα πιο σκοτεινά σοκάκια, θαρρώντας πως θα αποφύγω την επαφή με τα περιπολικά της αστυνομίας ή με κάποιο ξεχασμένο θύμα μου. «Ποια είναι η ειδικότητά σας;», με ρώτησε η κ. Μαυραγάνη, η υπεύθυνη στο τμήμα προσλήψεων της επιχείρησης, περιμένοντας να ακούσει κάτι που εγώ σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να πω. «Είμαι το θήραμα των επί γης κυνηγών» της απάντησα, γνωρίζοντας ότι θα επιστρέψω σπίτι μου μέσα στα σκοτάδια. «Δε γαμιέται» σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα: ο δείκτης μου, μέσα από την τσέπη του παντελονιού μου, χάιδεψε την ζεστή ισπανική λάμα του μαχαιριού μου. «Κάπου θα σε πετύχω», ψιθύρισα. «Πουλάκι μου» μου απάντησε και έγειρε τον ταλαιπωρημένο αυχένα της σε κάτι δυσανάγνωστες σημειώσεις που ξεκουράζονταν πάνω στο γραφείο της. «Ληστεία!» φώναξα αλλά κανείς δεν με πίστεψε.


Α.Α. 12-12-82, Παβία





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

μίλησαν...