τόσο σκοτάδι με τόσο φως

Να κοιτάς αμέτοχος τις εξελίξεις, να διαβάζεις δεκάδες σελίδες, την γνώμη του άρη πορτοσάλτε και το ρεπορτάζ του τριανταφυλλόπουλου, με το στόμα ανοιχτό την οθόνη του λάπτοπ, μεσολαβημένος σαν αμαξοστοιχία, να παίρνεις τηλέφωνο τους φίλους σου, να ψάχνεις μέσα στο πλήθος να τους βρεις, απορημένος σαν ψάρι, να έχεις ξεσυνηθίσει το σφιχτό δέσιμο στα κορδόνια σου, τις πέτρες στις τσέπες της φόρμας, τις τρεις κινήσεις με τις οποίες μια μακό κοντομάνικη μετασχηματίζεται σε κουκούλα -εναγωνίως- και να φοράς ένα κράνος που σε σφίγγει -δανεικό-, να έχεις ξεχειλίσει από μίσος, άλλο να μην χωράει κι ας υπάρχει ακόμα πολύ, να σφίγγεις το χέρι, να κοιτιέσαι στα μάτια με πρόσωπα γνώριμα, μετά να βαδίζεις, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, μουδιασμένος απ' την αμηχανία, αποσπασματικός σαν βλεφάρισμα, άναρθρος σαν κραυγή, να σκέφτεσαι φευγαλέα το επόμενο πρωί, τον λογαριασμό του τηλεφώνου και τα γεμιστά στο ψυγείο, πνιγμένος στις αντιφάσεις σου, φετίχ αλλά και εξεγερμένος ταυτόχρονα, λαμπρός καταστροφέας, ηρωικός μα και πένθιμος, να βλέπεις στο βάθος του δρόμου κάτι φλόγες, να βαδίζεις ασυναίσθητα προς εκεί, όχι για να τους ρίξεις λάδι, όχι για να καείς μαζί τους, αλλά για να χαζέψεις λίγο το πορτοκαλί και το κίτρινο, να σε νανουρίσουν οι πύρινοι ιριδισμοί, να επιτελέσεις το δικό σου μνημόσυνο, για να πάρεις τον δρόμο της επιστροφής, να πέσεις για ύπνο ήσυχος, αυτόχειρας αλλά και φονιάς, για να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί επανεκκινημένος, βουτηγμένος στις αντιφάσεις σου, χειροπόδαρα σχιζοφρενής, εσύ μητροπολιτάνε προλετάριε των παιδικών μου χρόνων...

Κερατσίνι, Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013